Homeopatia to jedna z tych gałęzi wiedzy, wzbudzająca jednocześnie zainteresowanie i kontrowersje. Przeciwnicy zarzucają brak naukowych podstaw działania preparatów homeopatycznych, chemicy dodają , że stężenie zawartych w nich substancji leczniczych jest tak nikłe, że często nie zawiera nawet pojedynczej cząstki danego związku. Zwolennicy odpowiadają, że nie w tym rzecz, zaś mechanizm działania leków homeopatycznych wykraczają poza stan wiedzy współczesnej nauki.
Ojciec homeopatii
By spróbować rozstrzygnąć ten spór, przyjrzymy się procesowi narodzin i powstania homeopatii. Jej twórcą był żyjący na przełomie XVIII i XIX – wieczny niemiecki chemik i lekarz w jednej osobie, Samuel Friedrich Christian Hahnemann. Uchodził za badacza wybitnego, o gruntownej wiedzy, co nie przeszkadzało mu fascynować się okultyzmem, bardzo modnym wśród wyższych warstw społecznych Niemiec tamtych czasów.
XVIII – wieczna medycyna nie oferowała chorym zbyt wiele, obok tradycyjnych zabiegów takich jak upuszczanie krwi czy lewatywa eksperymentowano z pierwszymi substancjami chemicznymi, takimi jak np. chinina. Jak to zwykle bywa, ważne odkrycia naukowe często dokonywane są jakby „przy okazji”. Hahnemann obserwował robotników pracujących przy produkcji chininy. Często ulegali oni zatruciom, które w swoim przebiegu przypominały objawy malarii. To skłoniło niemieckiego lekarza ku tezie, że chinina stosowana jako lek dla dotkniętych malarią, u zdrowych ludzi wywołuje objawy podobne do symptomów tej choroby.
Tak właśnie narodziła się zasada podobieństwa, brzmiąca: similia similibus curantur – podobne leczy się podobnym. Homeopatia wywodzi swój źródłosłów z greki: homoios - podobny i pathos – choroba.
Eksperymenty
Chcąc doświadczalnie potwierdzić swoje spostrzeżenia, Hahnemann rozpoczął serię eksperymentów z udziałem toksycznych substancji, takich jak rtęć czy naparstnica. Eksperymentował na sobie i swoich współpracownikach, podając coraz bardziej rozcieńczone dawki toksyn, które leczyć miały objawy chorób, wywołanych wcześniej zatruciem daną substancją. Po długim czasie uznał, że najskuteczniejsze dawki lecznicze to te najbardziej rozcieńczone. W 1796 roku Hahneman opublikował wyniki swoich badań i w oparciu o nie sformułował główne zasady homeopatii. Nie uległy one zmianie na przestrzeni ostatnich 200 lat.
Mechanizm działania leków homeopatycznych jest dwojaki. Pierwsza grupa preparatów zawiera bardzo niewielką, lecz mierzalną dawkę substancji aktywnej. Kontrowersje napotykamy w przypadku drugiej grupy leków homeopatycznych, w których stężenia substancji czynnych bliskie lub równe są zeru. Jak więc mogą one pełnić rolę lekarstwa? Czy jakakolwiek gałąź wiedzy medycznej, jak np. medycyna estetyczna Wrocław, może oprzeć się na tak eterycznych podstawach?
Pamięć wody
By wyjaśnić tę kwestię, trzeba odwołać się do przedstawionej w 1988 roku teorii pamięci wody. Jej twórcą jest francuski immunolog, prof. Jacques Benveniste. Wykazał on, że woda jest w stanie „zapamiętać” z jaką substancją weszła w kontakt i zachować jej właściwości. By mogło to się wydarzyć, trzeba silnie potrząsać roztworem, a to z kolei jedna z podstawowych zasad produkcji leków homeopatycznych, określona 200 lat wcześniej przez Hahnemana…
Gdyby założenia profesora Beneviste okazały się prawdziwe, homeopatia zyskała by silne podstawy naukowe, jednak fundament współczesnej wiedzy przyrodniczej został by zburzony. Według najnowszej koncepcji francuskiego immunologa cząsteczki związków chemicznych emitują specyficzne promieniowanie elektromagnetyczne, coś w rodzaju zakodowanej informacji o sobie… Gdyby okazało się to faktem, lecznicze właściwości różnych substancji można by wysyłać na odległość, w mailach czy przez telefon, w formie wibracji o odpowiedniej częstotliwości.
Autor: daimos http://www.artykuly.net.pl/index.php/na-czym-opiera-sie-homeopatia/artykuł pochodzi z serwisu www.artykuly.net.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz